Ooit wel eens verzucht: ’Ik wil op sabbatical’? Leek dat dan een soort droom ergens heel ver weg in de toekomst? Het kan ook anders gaan...

Een jaar geleden floepte het woord ’sabbatical’ opeens uit mijn mond. Die openhartige kreet uit mijn binnenste veroorzaakte een verraste schok in mezelf. Braaf doorwerken was immers de koers. De sabbaticalkreet verdween al snel weer naar de achtergrond.

Tot drie maanden later tijdens de voorjaarsvakantie; een week die ik veeeel te kort vond. En jawel, daar kwam ie op nieuw, nu meer in een fluisterende vorm: sabbatical, sabbatical, sabbatical... Op een terras droomde ik weer een stap verder… waar, wat, hoelang? Gevolgd door de grote vraag: wanneer? Nou, nog even anderhalf jaar goed doorwerken voor de financiën was het idee.

Drie weken later… Ik vertel mijn voornemen aan een vriendin. “Hier klink je heel enthousiast over”, merkt ze op. Ik fiets bij haar weg en denk: Waaat… hoezo nog zo lang wachten? Die aanhoudende sabbaticaldrang kan ik niet meer ontkennen. Met mijn 'praktische ik' bekijk ik de financiën en het is duidelijk: in het najaar kan ik er vier maanden tussenuit. Hiermee is de beslissing genomen.

Het is nu precies één jaar na die eerste openhartige kreet en ik bevind mij in de derde maand van mijn sabbatical. Vanuit mijn raam zie ik de glooiende heuvels van Zuid-Frankrijk, de in het zachte zonlicht verkleurende wijnvelden en ik voel me uitgerust, bij mezelf en verrijkt op zoveel fronten. Zo kan het dus gaan!

(nov 2022)